Dijagnostika

„Poreklo svog znanja je u percepciji.“

Leonardo da Vinči (1452-1519)

Simptomi kao početni oblik dijagnostike oboljenja gornjeg digestivnog sistema imaju veoma nisku senzitivnost i specifičnost, tako da se tačna dijagnoza mora bazirati na pažljivim anatomskim i fiziološkim dijagnostičkim studijama. Često kod bolesnika sa izrazitim simptomima nema evidentnih anatomskih ili histoloških poremećaja, a sa druge strane simptomi mogu biti veoma nespecifični, dok u osnovi može postojati teško i uznapredovalo oboljenje.

Sprovođenje objektivne i savremene dijagnostike, koja je u stanju da objasni anatomske i fiziološke uzroke oboljenja, predstavlja osnovu prevencije komplikacija bolesti, ali i imperativ pre započinjanja lečenja.

Sve dijagnostičke procedure se mogu klasifikovati kao strukturalne i funkcionalne. Dok eho-sonografija, barijumska radiografija, endoskopija, i po potrebi kompjuterizovana tomografija ili nuklearna magnetna rezonanca, daju informacije o strukturalnim karakteristikama, samo je specijalizovana funkcionalna dijagnostika u stanju da definiše uzrok gubitka fiziološke funkcije jednjaka i/ili želuca, i prikaže tačnu sliku oboljenja.

Sve dijagnostičke procedure su međusobno komplementarne i njihovo izvođenje je neophodno u cilju postavljanja tačne i precizne dijagnoze. Sa druge strane, adekvatna dijagnostika nakon preduzetog medikamentoznog, odnosno operativnog lečenja daje jasan i precizan uvid u uspeh samog lečenja.